قانون جهت درخواست صدور این قرار شرایطی را مقرر نموده است. این شرایط عبارتاند از:
اصل دعوا اقامه شده یا قابل طرح باشد: شما در صورتی میتوانید از دادگاه درخواست صدور دستور موقت را نمایید که اصل دعوا را در دادگاه اقامه کرده باشید یا اصل دعوا در دادگاه قابل طرح باشد.
موضوع خواسته قرار دستور موقت باید متفاوت از خواسته دعوای اصلی باشد: موضوع درخواست مورد اشاره نمیتواند با خواسته دعوای اصلی واحد باشد؛ چراکه در این صورت با اجرای دستور موقت، خواهان به حق خود میرسد و موضوعی جهت رسیدگی بعدی باقی نمیماند. برای نمونه در مثال بالا موضوع درخواست منع فروشنده از انتقال ملک است و خواستهی دعوای اصلی الزام خوانده به تنظیم سند رسمی می باشد.
صدور دستور موقت مستلزم احراز فوریت است: دادگاه در صورتی اقدام به صدور این قرار مینماید که فوریت امر را احراز نماید. شما به‌عنوان خواهان دلایل خود را جهت اثبات فوریت موضوع به دادگاه ارائه میدهید اما تشخیص فوریت داشتن موضوع اختیار دادگاه است.
صدور دستور موقت مستلزم گرفتن تأمین است: ازآنجایی‌که صدور دستور موقت خساراتی را برای خوانده دعوا به بار میآورد، دادگاه مکلف است برای صدور آن از شما به‌عنوان خواهان دعوا، جهت جبران خسارات احتمالی، تأمین مناسبی را اخذ نماید. میزان تأمین، نوع تأمین و مهلت پرداخت آن را دادگاه مشخص مینماید. اگر دادگاه رأی دعوای اصلی را به نفع خواهان صادر نماید، تأمین گرفته شده به وی بازگردانده میشود؛ اما اگر دادگاه رأی خود را مبنی بر بی حقی خواهان صادر کند، خوانده میتواند خسارات خود را از محل تأمین با دستور دادگاه دریافت نماید.
اجرای دستور موقت مستلزم تأیید رئیس حوزه قضایی است: بنابراین جهت اجرای این قرار، علاوه بر صدور آن توسط دادگاه، تأیید رئیس حوزه قضایی نیز الزامی است.
جهت مطالعه بیشتر در خصوص قرار دستور موقت روی این لینک کلیک نمایید. قرار دستور موقت